Στην ταινία αυτή, ο Πέδρο Αλμοδοβάρ, κάνει ένα ποιοτικό άλμα σε νέα ψυχολογικά και ηθικά βάθη. Οι συνήθεις προβληματισμοί του σχετικά με τη φύση των σχέσεων και τις συνέπειες των ενεργειών του μονοδιάστατου εαυτού, οριοθετούνται σχηματικά και αναδεικνύονται ξεκάθαρα καθοδηγούμενοι από την αυτοπεποίθησή του σκηνοθέτη.

Η σειρά με την οποία παρουσιάζονται τα γεγονότα της ιστορίας είναι μία πονηρή ματιά που επιτρέπει στο σκηνοθέτη να μας κάνει να σκεφτούμε πόσο επιφανειακά - ουσιαστικά όμως βαθιά στο δέρμα μας - αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και πόσο γρήγορα θέλουμε να κρίνουμε τις πρώτες εντυπώσεις και να βγάλουμε συμπεράσματα. Αυτό που αρχικά και μονόδρομα αντιλαμβανόμαστε, αυτές οι αρχικές εντυπώσεις που μας προκαλούν σύγχυση αλλά που παρ 'όλα αυτά δεν διστάζουμε να κρίνουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, παίρνουν ένα εντελώς νέο νόημα όταν η ιστορία σταματά για να μας πάει πίσω στο παρελθόν και να μας μιλήσει για μια σειρά σημαντικών γεγονότων που συνέβησαν κατά τη στιγμή που έχουν άμεση σχέση με την παρούσα γεγονότα.

Το νέο φως που ρίχνεται στο σήμερα, αλλάζει εντελώς την αντίληψή μας για την ιστορία, όπως την είχαμε αντιληφθεί για πρώτη φορά, η οποία οδηγεί σε μια ταπεινωτική εμπειρία. Στη συνέχεια μεταφερόμαστε και πάλι στο παρόν συνεχίζοντας να παρακολουθούμε το υπόλοιπο της ταινίας, αλλά με άξονα αυτή την εντελώς νέα κατανόηση των αληθινών υπόγειων κινήτρων που σχετίζονται με τις πράξεις των χαρακτήρων.

Είναι σε αυτό το σημείο όπου μέσα από μια μικρή συστροφή θρίλερ στην πλοκή, η ιστορία παίρνει μια σαιξπηρική διάσταση, δεδομένου ότι προσφέρει ένα ισχυρό ανθρωπιστικό μάθημα για το πώς η εκδίκηση γεννά εκδίκηση.

Τροφή για σκέψη, στην πραγματικότητα, αρκετή τροφή ώστε να διαρκέσει αυτή η ταινία αρκετά στο μυαλό μας και να μην φεύγει έτσι εύκολα καθώς ο θεατής αφήνεται από τη μία πλευρά να αναρωτιέται για την έννοια του δέρματος: τι ακριβώς επιθυμούμε όταν επιθυμούμε κάποιον, είτε η επιθυμία μας βυθίζεται πίσω από το δέρμα, είτε το δέρμα δεν μας αφήνει να δούμε τον άνθρωπο πίσω από αυτό. Και από την άλλη πλευρά, έχει μείνει με τον προβληματισμό σχετικά με το πώς ο δρόμος της εκδίκησης οδηγεί μόνο στην αυτοκαταστροφή. Όταν μια ταινία αφήνει το θεατή να προβληματίζεται τόσο βαθιά, το μόνο που μπορούμε να συμπεράνουμε είναι ότι πρόκειται για μια μεγάλη ταινία.

Σκηνοθεσία: Pedro Almodovar
Πρωταγωνιστές: Antonio Banderas, Elena Anaya

• Προηγούμενο
• Επόμενο